Portal Psychologiczny » Poradnik » Artykuły na temat dysfunkcji seksualnych » Parafilia – co to, rodzaje, leczenie

Parafilia – co to, rodzaje, leczenie

  • przez
parafilia

Parafilia to zaburzenie preferencji seksualnych, które może przybierać różne formy i wywoływać dyskomfort u osób dotkniętych tym problemem oraz ich otoczenia. Zrozumienie, czym jest parafilia, jaka jest jej przyczyna oraz możliwości leczenia, jest kluczowe dla zapewnienia odpowiedniej pomocy terapeutycznej.

Parafilia – co to jest?

Prawidłowe zachowania seksualne występują wtedy kiedy:

  1. Nie zagrażają zdrowiu fizycznemu ani psychicznemu.
  2. Dotyczą partnera dojrzałego fizycznie i emocjonalnie.
  3. Odbywają się za pełną, dobrowolną zgodą obu stron.
  4. Przynoszą przyjemność, zamiast bólu czy upokorzenia.
  5. Nie naruszają norm społecznych.

Naruszenie któregokolwiek z wyżej wymienionych kryteriów może sugerować obecność parafilii. W zależności od tego, co dana osoba postrzega jako atrakcyjne i stymulujące, ale sprzeczne z tymi zasadami, można zidentyfikować różne zaburzenia seksualne, gdy:

  • Zachowanie dotyczy osoby niedojrzałej – np. pedofilia.
  • Brak zgody partnera – np. sadyzm, ekshibicjonizm.
  • Celem jest wywołanie bólu – np. sadyzm/masochizm.
  • Zachowania naruszają normy społeczne – np. ekshibicjonizm.

Parafilia to zaburzenie preferencji seksualnych, które charakteryzuje się występowaniem silnych i powtarzalnych potrzeb oraz fantazji seksualnych, ukierunkowanych na nietypowe obiekty, sytuacje lub praktyki. W niektórych przypadkach takie potrzeby mogą prowadzić do działań, które są niezgodne z normami społecznymi lub prawnymi, a także mogą powodować cierpienie u innych osób. Parafilie obejmują takie zachowania jak ekshibicjonizm, fetyszyzm, sadomasochizm czy pedofilia. Ich wspólną cechą jest to, że preferencje te mogą być nieakceptowalne społecznie i często wymagają interwencji terapeutycznej.

Parafilia – przyczyny

Pomimo intensywnych badań nad genezą zaburzeń preferencji seksualnych, nie udało się stworzyć jednej spójnej teorii ich wyjaśniającej. Najczęściej zakłada się, że parafilie są wynikiem zaburzeń w rozwoju seksualnym. Dwie główne koncepcje wywodzą się ze szkół psychodynamicznej oraz poznawczo-behawioralnej.

Teoria psychodynamiczna:

  • Parafilie to fiksacja na wczesnodziecięcych formach seksualności.
  • Perwersyjny akt ma formę rytuału, często związany z lękiem kastracyjnym.
  • Perwersja może być formą ucieczki przed bliskością lub zaprzeczeniem traum.

Teoria poznawczo-behawioralna:

  • Parafilie kształtują się w procesie uczenia się i gratyfikacji.
  • Bodźce, które początkowo nie wywoływały reakcji seksualnej, nabierają znaczenia przez wzmocnienia (pozytywne lub negatywne).
  • Fantazje seksualne oraz zachowania masturbacyjne odgrywają ważną rolę w utrwalaniu parafilii.
  • Wczesne doświadczenia seksualne są istotne w formowaniu trwałych wzorców (teoria imprintingu).

Obie teorie podkreślają, że parafilie są złożonym zjawiskiem, wymagającym interdyscyplinarnego podejścia w ich rozumieniu i leczeniu.

Jak się objawia parafilia?

Parafilie mogą manifestować się na różne sposoby, w zależności od rodzaju preferencji. Osoby dotknięte parafiliami mogą doświadczać silnych fantazji, impulsów lub potrzeb związanych z nietypowymi obiektami czy sytuacjami, które stanowią dla nich główne źródło podniecenia seksualnego. Typowe objawy mogą obejmować:

  • Powtarzające się i intensywne fantazje seksualne.
  • Zachowania seksualne, które odbiegają od norm społecznych.
  • Często towarzyszy temu poczucie winy, wstydu lub lęku związane z własnymi preferencjami seksualnymi.
    W niektórych przypadkach osoba może być skłonna do angażowania się w te działania pomimo świadomości, że są one szkodliwe lub nieakceptowalne.

Rodzaje zaburzeń preferencji seksualnych

Wyróżnia się kilka rodzajów zaburzeń preferencji seksualnych, które mogą przybierać różne formy i dotyczyć różnych aspektów zachowań. Oto najważniejsze z nich:

  • Fetyszyzm – podniecenie seksualne związane z przedmiotami, np. odzieżą, częściej niż z samym partnerem.
  • Fetyszyzm transwestycyjny – noszenie ubrań płci przeciwnej w celu osiągnięcia satysfakcji seksualnej.
  • Pedofilia – pociąg seksualny do dzieci przed okresem dojrzewania.
  • Ekshibicjonizm – eksponowanie narządów płciowych przed obcymi osobami.
  • Oglądactwo (voyeurism) – podniecenie osiągane przez podglądanie innych osób w intymnych sytuacjach.
  • Ocieractwo (frotteuryzm) – podniecenie seksualne uzyskane przez ocieranie się o inne osoby bez ich zgody.
  • Masochizm seksualny – odczuwanie przyjemności z bycia podporządkowanym i doświadczania bólu.
  • Sadyzm seksualny – rozkosz związana z dominacją i zadawaniem bólu partnerowi.
  • Koprofilia – obcowanie z kałem.

Niektóre parafilie mogą być trudne do rozróżnienia od normatywnych zachowań seksualnych, jeśli odbywają się za obopólną zgodą i nie powodują krzywdy.

Czy parafilię się leczy?

Preferencje seksualne rzadko ulegają zmianie, a osoby z parafilią często nie szukają pomocy z własnej woli, ponieważ doświadczają zadowolenia z tych zachowań. Najczęściej zwracają się o pomoc pod wpływem presji rodziny, obawy przed konsekwencjami prawnymi lub nakazów sądowych. Leczenie utrudniają zaprzeczanie problemowi, niechęć do pracy nad parafilią oraz współistnienie innych zaburzeń, takich jak zaburzenia osobowości czy uzależnienia. Terapia może jednak zmniejszyć częstotliwość zachowań dewiacyjnych, zwłaszcza u osób z pedofilią. Leczenie parafilii koncentruje się na rozpoznaniu błędnych przekonań, dewiacyjnych fantazji i schematów myślenia pacjenta. W ramach terapii analizuje się etapy prowadzące do nadużyć, co ma pomóc pacjentowi w zapobieganiu przestępczym zachowaniom. Stosuje się techniki terapeutyczne, takie jak wyobrażenie dewiacyjnego aktu i związane z nim nieprzyjemne bodźce, a także trening masturbacyjny. W cięższych przypadkach stosuje się leczenie farmakologiczne, np. antyandrogenami. Terapia jest długoterminowa, szczególnie w przypadku parafilii przestępczych, i obejmuje także pracę nad emocjonalną integracją pacjenta.

Poniżej najważniejsze metody i techniki:

  • Analiza cyklu dewiacyjnego i decyzji prowadzących do nadużyć.
  • Modyfikacja schematów myślowych i emocjonalnych.
  • Ćwiczenia terapeutyczne, takie jak wyobrażenia dewiacyjne i trening masturbacyjny.
  • Farmakoterapia antyandrogenami lub lekami przeciwdepresyjnymi w niektórych przypadkach.

Terapia ma na celu złagodzenie objawów parafilii i poprawę jakości życia pacjenta.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.